Het Afrikaanse leven

Maandag 19 september

Na een koude douche (zou Willem Alexander die ook gehad hebben?) zaten we om 6.45 uur aan het ontbijt, na een nacht van onrustig slapen ivm. veel wind. Om 8.00 uur vertrokken we naar het dorp waar we gisteren ook al een rondleiding hadden. We gingen met dezelfde gids als gisteren weer lopen door het dorp. Dit keer liet hij ons andere dingen zien. Zo gingen we naar de primairy school, waar kinderen van 4 tot en met 7 jaar komen. Eerst bezochten we het hoofd van de school in zijn kantoor, hij vertelde ons wat over de school. Daarna bezochten we een paar klassen. De klassen waar les werd gegeven sloegen we over, om ze niet te storen. Er waren 2 klassen waar geen teacher was, dus deze gingen we binnen. De kinderen zaten heel rustig in hun bankjes met z'n 2en of 3en. Toen de hoofdmeester binnen kwam stonden ze gelijk op en begroette ze hem met z'n allen. Hij vertelde toen dat ze weer konden gaan zitten. Het hoofd van de school stelde ons voor, en vroeg of de kinderen vragen hadden voor ons. In 1e instantie durfde niemand iets te vragen. Maar toen er één zijn vinger opstak, volgde er al gauw meer vragen. Ze wilde weten hoe we heten, waar we vandaan kwamen en wat voor werk we deden. Ook wilden ze weten waarom we naar Tanzania gekomen waren en wat het belangrijkste voedsel in Holland is. De klassen waar geen teacher was zaten te wachten tot de teacher in de andere klas klaar was met les geven. Er was nl. een tekort aan teachers omdat ze slecht betaald worden. Het was wel heel opmerkelijk dat de kinderen in de klassen zonder teacher heel rustig in de schoolbankjes zaten. Terwijl er ongeveer 60 kinderen in de klassen zaten. In één klas werden we op een wel heel bijzondere manier welkom geheten: alle leerlingen zwaaiden naar ons terwijl ze hun duim op hun voorhoofd hielden. Sommigen van jullie lezers zullen begrijpen dat dit voor ons erg komisch was. Aangezien de hoofdmeester zijn duim niet op het voorhoofd had kostte het veel moeite om de verleiding te weerstaan.............

Er waren op deze school klassen met wel 100 kinderen. Wat een luxe toch allemaal in Nederland. Na het bezoek aan de klassen moesten we nog even onze naam in het gastenboek noteren. Er druppelen nog steeds kinderen binnen maar dit zijn kinderen die eerst 10 km hebben moeten lopen om op school te komen......

Er werd nog gevraagd om een evt. vrijblijvende bijdrage voor het kopen van lesmateriaal. Waar wij graag gehoor aan gaven. De hoofdmeester was zichtbaar zeer verguld met onze bijdrage.

Na het bezoek aan de school hebben we ook nog een bezoek gebracht aan het plaatselijke ziekenhuis. In dit ziekenhuis was één dokter, die bijna aan zijn spreekuur begon. Hij gaf ons nog een rondleiding. Er was weinig materiaal aanwezig, gewoon schrikbarend. Hij vertelde dat er wel medicijnen aanwezig waren, maar niet genoeg. Veel mensen in het dorp krijgen ook malaria. Volgens de lokale gewoonte kan men door het drinken van een extract uit een boom  beter worden.

Vervolgens gaan we nog naar een huis waar een soort bier wordt gebrouwen van mais en bananen. Eén van de lokale mensen stelt enthousiast zijn (kleine emmer) bier ter beschikking. Bert proeft het troebele bier maar volgens hem is het niet lekker, dus ik sla deze keer over. Het bier is erg goedkoop voor de mensen, met als gevolg dat een heleboel mensen 's morgens al beginnen met drinken. Voor € 1,- kun je een hele dag drinken van het lokale brouwsel en dus flink dronken worden. Er zaten ook al 3 dames gezamenlijk aan het bier om 9.30 uur, en ze waren erg aan het giechelen.

Veel mensen in het dorp zijn druk met het bouwen van een nieuw huis. Sommigen gebruiken zelf gemaakte bakstenen. Deze stenen moeten 3 weken aan de zon drogen voordat ze gebruikt kunnen worden. Ook bij deze Datoga stam is het toegestaan dat een man meerdere vrouwen heeft. Een huis met 3 deuren betekent vaak dat er 3 vrouwen wonen (ieder in hun eigen gedeelte) met één man.

Hoewel er regelmatig mzungu door het dorp rondgeleid worden vindt niet iedereen dit even leuk. Soms roept men dat er mzungu aankomen zodat anderen tijd hebben om zich te verstoppen. De meeste mensen vinden het overigens geen probleem en gaan gewoon door met hun werkzaamheden

Vanwege de droogte is het erg stoffig in het dorp. Het grote pluspunt van dit dorp is dat er op 2 plaatsen water beschikbaar is voor de dorpelingen. Voor mensen van buitenaf is er ook een kraan beschikbaar. Men komt uit de weide omgeving hier naar toe om water te halen. Ze vertrekken dan 's ochtends vroeg om 2 jerrycans met water te halen en komen dan vaak laat in de avond weer thuis.

Bij een klein winkeltje stopt de gids om één sigaret voor zichzelf te kopen. Men rookt hier sigaretten maar ook marihuana. Dat verbouwen ze niet zelf maar hiervoor moet men naar Karatu. De gids weet exact de actuele prijzen te noemen ;-)

Op het eind van de rondleiding staat er een groepje kinderen wat vraagt om op de foto te gaan. Bert maakt foto's van ze en laat de foto's aan de kinderen zien. Ze willen dat er nog meer foto's gemaakt worden. Bert was wel 10 minuten zoet met ze.

Na de rondleiding gaan we terug naar de lodge, waar we een uur later gaan lunchen.

Na de lunch vertrekken we dus weer richting Arusha en we moeten daarbij helaas eerst ca. 1,5 uur door het stof......

Als we van de stofweg af zijn moeten we nog ca. 150 km over asfalt afleggen. We genieten alledrie volop van het asfalt. Josee en ik hebben het geluk dat we regelmatig de oogjes even kunnen sluiten. Fay blijft gelukkig wel wakker. In Arusha is het zoals gewoonlijk erg druk en hectisch. De laatste paar kilometers duren erg lang en voordat we de lodge bereiken moeten we eerst weer over een stuk onmogelijke weg met nog meer stof. Het is tijd om afscheid te nemen van Fay. Na 10 dagen zeer intensief met elkaar opgetrokken te hebben valt dit ons zwaar. We zijn hem erg dankbaar voor alles wat hij voor ons gedaan heeft. We beloven hem de foto's ter beschikking te stellen en iets in het gastenboek op de website te plaatsen. Bij de lodge zit Desiree ons al op te wachten en samen drinken we een heerlijk biertje om het inwendige stof een beetje door te spoelen. Desiree is blij om te horen dat we zo ontzettend naar ons zin gehad hebben en we beloven haar om Afroriginal tours in Nederland van harte aan te bevelen. Dat hebben ze zeker verdiend. We nemen nog even de laatste details door van de rest van de vakantie want waarschijnlijk zullen we Desiree en Fay niet meer persoonlijk ontmoeten. Onder vele  dankzeggingen nemen we ook afscheid van Desiree om vervolgens direct de douche in te duiken en aan te schuiven voor het diner. Het diner bestaat naast een champignonsoep en een toetje uit een soort van Tanzaniaanse rijsttafel met 12 verschillende gerechten.

We sluiten de avond af met een kop (oplos)koffie en gaan weer maar eens vroeg naar bed omdat we helemaal total-loss zijn. Morgen een welkome rustdag.